«Τα τετραθέμελα του κόσμου τούτου: ψωμί, κρασί, φωτιά, γυναίκα» (Ν.Καζαντζάκης)
[Από την παρουσίαση του βιβλίου μου: ”9 γυναίκες” στις 6 του Μάη 2023, στα πλαίσια της 19ης ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΒΙΒΛΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ]
Η γυναίκα με όλα της τα πρόσωπα, τις ιδιότητες και τους ρόλους: σύντροφος, σύζυγος, μητέρα, αδερφή, κόρη, γυναίκα ενάρετη ή άπιστη, προδομένη, απελπισμένη, ευτυχισμένη, ερωτευμένη ή ανέραστη, εκδικητική, νεαρή ή ηλικιωμένη είναι πάνω από όλα γυναίκα «αγαπημένη». «Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως,/ πριν απ’ τον έρωτα έρωτας/κι όταν σε πήρε το φιλί γυναίκα..» (Ο. Ελύτης). Η γυναίκα είναι μυστηριακή, δυναμική, σκληρή, ρομαντική, καταξιωμένη, απρόβλεπτη. Με όποιο επίθετο κι αν χαρακτηριστεί, εκφράζεται διαχρονικά το Σύμπαν, αφού είναι η πεμπτουσία εκείνης της μορφής που χαρίζει τη ζωή. Γιατί η ΖΩΗ είναι ΓΥΝΑΙΚΑ. Γυναίκα που έχει ανάγκη την αγάπη! Η αγάπη είναι ζωή και οι παραστάσεις αγάπης εμπειρίες που αποτυπώνονται στην καρδιά της ανεξίτηλα.
Όπως το λέει και ο τίτλος, πρόκειται για εννέα γυναίκες που κάθε μια τους έχει ν’ αφηγηθεί τη δική της μοναδική – προσωπική ιστορία. Ο αναγνώστης θα μπορούσε να διαβάσει μεμονωμένα τις ιστορίες. Όμως όλες οι γυναίκες συνδέονται μεταξύ τους με άρρηκτα νήματα κι έχουν να του δώσουν πολλές διδαχές: για τις ανατροπές στη ζωή, την αδιάκοπη εναλλαγή των πάντων, την απώλεια, την προδοσία, την ματαίωση. Αλλά και τη φιλία, την ελπίδα, την αγάπη. Αυτό που τις συνδέει είναι ο άσβεστος έρωτας για τη ζωή. Η πεποίθηση πως κάθε ξημέρωμα φέρνει ένα καινούργιο φως. Η πίστη στον εαυτό τους. Η φιλία τους, το στήριγμά τους. Η ανάγκη να αγαπηθούν και ν’ αγαπήσουν. Έχουν μάθει πως το αληθινό μεγαλείο της ζωής είναι να μπορούν να ξανασηκωθούν όρθιες και δυνατές, μετά από κάθε πτώση.
Το πολύπλοκο γίγνεσθαι της γυναίκας, μέσα από τις ιστορίες των εννέα γυναικών.
Η απόφαση της συγγραφής επηρεάζεται από το συναίσθημα κι από την έμπνευση.
Ξεκίνησα πριν από τέσσερα χρόνια, γράφοντας την ιστορία της μητέρας μου. Όταν το αίσθημα της απώλειας με άφηνε εκτεθειμένη σε μια απύθμενη μοναξιά, ξεκίνησα τη συγγραφή κι ένιωθα ανακούφιση. Γράφοντας για τη μητέρα αισθανόμουν πως ήρθε η δική μου σειρά να την ξαναφέρω στον κόσμο. Η σχέση μητέρας/κόρης είναι αμφίσημη, όπως όλες οι σχέσεις στον πυρήνα τους. Στην προσπάθεια να ψηλαφήσω και ν’ αναμορφώσω τη ζωή της, ξεκίνησα να μιλάω για μένα. Γιατί για να γίνουμε άνθρωποι περνάμε μέσα από την οικογένεια που μας διαπλάθει.
Καθώς η μυθοπλασία μπερδευόταν γλυκά με την αληθινή ζωή, ο συγγραφέας μπαίνει στις ζωές των ηρωίδων. Η γυναίκα είναι ο ιδανικός καθρέφτης για μια άλλη γυναίκα. Κοιτάζοντας την κατάματα αναγνωρίζει τα μειονεκτήματά της σε έναν άνθρωπο φτιαγμένο από τα ίδια υλικά. Έτσι μπορεί να τα αμβλύνει, να τα αλλάξει. Μια γυναίκα θα έχει πάντα ανάγκη από μια άλλη γυναίκα: μια φίλη. Τη φίλη που θα τη βλέπει όπως πραγματικά είναι. Που δεν θα την επικρίνει, θα την αποδέχεται με όλες τις δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες ανασφάλειες.
Καθώς ξετυλίγονται οι σπονδυλωτές ιστορίες των εννέα γυναικών, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι, αν και η κάθε μια προχωρά στο δικό της μονοπάτι, είναι συνδεδεμένες με τα αόρατα νήματα της μοίρας. Γυναίκες πολυσύνθετες, με διαφορετική οντότητα, φιλοσοφία, θέση και στάση στη ζωή, θα δώσουν το δικό τους παρόν. Μέσα από μνήμες απρόσκλητες, γλυκόπικρη νοσταλγία, προσωπικούς απολογισμούς. Μέσα από εντάσεις, φόβο, αγωνίες και ισορροπίες δύσκολες θα καταφέρουν να ενεργοποιήσουν τις δυνάμεις τους. Νέοι δρόμοι, φωτεινοί συνοδοιπόροι, επανασυνδέσεις με παλιά αγαπημένα πρόσωπα, θα βοηθήσουν στο ξετύλιγμα του κουβαριού των σχέσεων. Καθώς μεγαλώνουν παλεύουν, αντιστέκονται. Γίνονται διεκδικητικές κι επιλεκτικές. Ζητούν την αποδοχή από τον εαυτό τους. Η κάθε μια κουβαλά τις δικές τις αλήθειες και τις δικές της πληγές. Η ζωή τους έχει διδάξει πως κάθε ψυχή χρειάζεται ένα ελαφρό άγγιγμα για να νιώσει ζωντανή. Όταν ακούνε τον απαλό ψίθυρο της ψυχής τους σωπαίνουν.
Γυναίκες που έχουν ανάγκη τον έρωτα. Γνωρίζουν άραγε πως η ακατάπαυστη αναζήτηση του έρωτα, τις οδηγεί στο να ερωτευτούν ένα άτομο όπως εκείνες το έπλασαν; Ερωτεύονται αυτό που τους λείπει και καθώς ζούμε στην εποχή του ανικανοποίητου, ζητιανεύουν τον έρωτα. Ερωτεύονται τον έρωτα, που η ιδέα του είναι πιο ισχυρή από την εικόνα του. Εξιδανικεύουν αυτό που θέλουν να ερωτευτούν. Και αληθινά, ο έρωτας ο άτιμος, ο άταχτος πληγώνει, λαβώνει, ισοπεδώνει αλλά κινεί τα πάντα. Όλες τον επιθυμούν. Τυχερές όμως εκείνες που θα καταφέρουν να τον μεταμορφώσουν στην αγάπη. Να «ερωτεύονται» μέσα από την αγάπη. Αυτό το ευγενές συναίσθημα που επιτρέπει σε δυο ανθρώπους να συνεχίζουν να ζουν όμορφα μαζί. Να συνεχίζουν να χτίζουν, να δημιουργούν, να σέβονται ο ένας τον άλλο, να αγαπιούνται. Η ζωή θα τις διδάξει, πως η αληθινή αγάπη δεν είναι εκείνη που αντέχει στο χωρισμό, αλλά τα καταφέρνει να αντέξει τη μακροχρόνια οικειότητα.
Γυναίκες που μέσα από την αναζήτηση της αγάπης θα μάθουν πως η μεγαλύτερη κατάχτηση είναι η αποδοχή των σκοτεινών σημείων και η αγάπη του εαυτού τους. Επώδυνα θα αναγνωρίσουν πως «η ζωή ξέρει» και είναι πάντα σε αναμονή της κατάλληλης στιγμής για δράση. Όμως η ζωή πάντα θα φέρνει μπροστά τους προβλήματα δυσεπίλυτα, προβλήματα που δεν καταφέρνουν πάντα να λύσουν.
Γυναίκες που μέσα στο διάβα της ζωής αναγνώρισαν τα λάθη τους και δέχονται το βάρος των συνεπειών. Έχουν πλέον επίγνωση του σωστού και του λάθους, ξέρουν πως η ζωή δεν είναι για κανέναν ευθεία γραμμή. Αυτό είναι το θαύμα της ζωής.
Αφηγήτρια είναι η Δάφνη Σαρρή – το alter ego της συγγραφέως – η οποία καθώς σχετίζεται με όλες τις γυναίκες, με κάποιες πολύ δυνατά, ξετυλίγει το νήμα των ιστοριών τους. Είναι μια ώριμη γυναίκα, ιδιαίτερα ευαίσθητη, που στα πλαίσια συζυγικής κρίσης, μέσα σε μια δύσκολη νύχτα έρχεται σε αντιπαράθεση με τον εαυτό της, θυμάται, ανατρέχει στο παρελθόν για να κλείσει παλιούς λογαριασμούς, για να αποδεχθεί εαυτόν και να προχωρήσει.
Κεντρικό πρόσωπο είναι ηΕυτυχία, Ευτυχία κατ’ ευφημισμό, που γιάτρεψε τα τραύματά της προσφέροντας φιλία, αγάπη, καλοσύνη και μια μεγάλη αγκαλιά. Το σπίτι της υπήρξε σημείο αναφοράς, όπως και η ίδια. Σημείο συνάντησης και πόλος έλξης. Τώρα που έχει φύγει από τη ζωή, η θλίψη του θανάτου της θα φέρει στο φως μνήμες και γεγονότα που σφράγισαν μια εποχή. Κατά τη διάρκεια του ετήσιου μνημόσυνου της, η Δάφνη- στενή της φίλη- που βιώνει οδυνηρά το πένθος, θα κάνει κατάδυση στα περασμένα. Σε μια εποχή που έφυγε ανεπίστρεπτα.
Η κάθε μια ηρωίδα έχει το δικό της βλέμμα, κουβαλάει τις αποσκευές της. Όλες θα μπορούσαν δυνητικά να γίνουν κεντρικές ηρωίδες.
Τέλος, τόπος αναφοράς η αγαπημένη Θεσσαλονίκη με την παραλία της, το Βαρδάρη, το Διοικητήριο και τις γειτονιές της άνω πόλης. Τους ίσκιους και τις ομίχλες της που τρέχουν να κρυφτούν στα σκοτεινά νερά του Θερμαϊκού.
