«Όταν καταφέρεις να κοιτάξεις στα μάτια τη δική σου αλήθεια, θα πονέσεις. Είναι όμως ο μοναδικός δρόμος για την προσωπική σου απελευθέρωση» (Β.Σ)

Άγχος είναι η αντίδραση του σώματος στον κίνδυνο. Αποτελεί φυσιολογικό συναίσθημα προετοιμασίας για ενδεχόμενες απειλές. Όλοι θα το βιώσουν  καθώς αγωνίζονται να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του παρόντος ή του μέλλοντος. Μπορεί  να αποτελέσει κίνητρο λειτουργώντας  «θετικά» σε κάποιες περιπτώσεις και βοηθώντας τα άτομα να συγκεντρωθούν, να τελειοποιήσουν δεξιότητες, να προχωρήσουν στη ζωή.

Εν τούτοις σε κάποιους από εμάς τα συμπτώματα  του άγχους, τόσο έντονα και επίμονα έχουν τη δύναμη να μας αποδιοργανώσουν. Όταν το άγχος γίνεται χρόνιο είναι επιβλαβές και μη παραγωγικό Τότε μιλάμε για αγχώδη διαταραχή η οποία πυροδοτείται  από έναν συνδυασμό στρεσογόνων ερεθισμάτων που διαιωνίζουν το πρόβλημα δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο.

Καθώς η δική μου σχέση με το άγχος και την σωματοποίηση των συμπτωμάτων του είναι μακροχρόνια, προσπαθώ επώδυνα να αναγνωρίσω ότι οι ρίζες του, δεδομένου ότι ξεκίνησαν από την παιδική ηλικία. Καθώς ήμουν ένα ντροπαλό/ευαίσθητο/μοναχικό μοναχοπαίδι, η πρώτη κρίση δυσκολίας στην αναπνοή, συνέβη στα 15 μου χρόνια. Από τότε το άγχος μου πήρε πολλές μορφές, με σωματικά συμπτώματα και  ψυχαναγκαστικές ανησυχίες που τις έκρυβα εντέχνως. Καθώς είχα μάθει ότι έπρεπε να είμαι το «καλό» κορίτσι, άριστη σε όλα για να είμαι αποδεχτή έγινα πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου κι αυτό επιδείνωνε το άγχος μου.

Ζώντας παρέα με το άγχος, ένιωθα πολύ συχνά ανησυχία, νευρικότητα κι έναν απροσδιόριστο φόβο. Τα έντονα σωματικά συμπτώματα ( δυσκολία στην αναπνοή, μυϊκοί πόνοι, προβλήματα από το γαστρεντερικό), πολλαπλασίαζαν τους φόβους μου. Δεν γνώριζα πως το σώμα μου αντιδρούσε φυσιολογικά στην ψυχολογική πίεση. Γιατί με  προειδοποιούσε πως έπρεπε να αλλάξω τον τρόπο που διαχειριζόμουν τις καταστάσεις και τα προβλήματα της ζωής.

Πέρασαν πολλές δεκαετίες μέχρι να αποδεχτώ ότι μερικοί άνθρωποι είναι περισσότερο ευάλωτοι λόγω της ιδιοσυγκρασίας τους ή  εξαιτίας των εμπειριών τους τα πρώτα χρόνια της ζωής  στην ανάπτυξη αγχωδών διαταραχών. Όταν κατάλαβα ότι δεν ευθύνομαι για το άγχος που νιώθω, τότε αισθάνθηκα σίγουρα δυνατότερη.

Αναγνωρίζοντας ότι η εμφάνιση του άγχους αποτελεί αυτόματη αντίδραση σε μια κατάσταση, άρχισα να βοηθώ τον εαυτό μου να νικήσει τον εσωτερικό διάλογο, ο οποίος μπορεί να συνοδεύει την ανταπόκριση του σώματός μου στο άγχος. Κατάλαβα πως η αναμόρφωση των αρνητικών μου  σκέψεων – δύσκολη αλλά όχι ακατόρθωτη – μπορούσε να μειώνει τη συνεχή ανησυχία μου.

Στην πορεία αναγνώρισα ότι η αυτογνωσία και η αυτοφροντίδα είναι  απαραίτητες για την αντιμετώπιση του άγχους. Γνωρίζοντας και αγαπώντας τον εαυτό μου άρχισα να έρχομαι σε ουσιαστική επικοινωνία μαζί του , μέσα από μια συμπονετική συμπεριφορά. Ο εαυτός άρχισε να γίνεται «προτεραιότητά». Δίνοντας  βαρύτητα στην ισορροπημένη διατροφή, την ενυδάτωσή και τον ύπνο. Αναζήτησα τις ιδανικές διεξόδους για την προσωπική μου ισορροπία και τις βρήκα στο περπάτημα, τη μουσική, τη συγγραφή, αλλά και  τις τεχνικές  χαλάρωσης, μαθαίνοντας να ηρεμώ τον νου μου.

Όταν άρχισα να μοιράζομαι το πρόβλημα, κατάλαβα ότι υπάρχουν – για τον καθένα μας – κάποιοι άνθρωποι που μπορούν να τον ακούσουν. Αυτό, από μόνο του είναι πολύ απελευθερωτικό. Κατανόησα την σημασία και τη βοήθεια του κοινωνικού δικτύου καθώς η επικοινωνία με φίλους,  με βοηθά να οικοδομήσω ανθεκτικότητα στο άγχος.

Χρειάστηκε  χρόνος για  να πετάξω δια παντός παγιωμένες πεποιθήσεις, ενοχές και μνήμες από το μακρινό παρελθόν. Χρειάστηκε δρόμος για να αμβλύνω την αυστηρότητα του χαρακτήρα μου, ώστε να αποδεχθώ τον εαυτό μου και να του πω: « Είσαι αρκετά καλή όπως είσαι». Η όποια αλλαγή είναι δύσκολη και επώδυνη, όμως αξίζει τον κόπο.

Αν ανήκεις κι εσύ στην μεγάλη ομάδα αυτών που έχουν αγχώδη διαταραχή προσπάθησε να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι για το άγχος. Έτσι θα καταφέρεις να αλλάξεις και τον τρόπο που ανταποκρίνεσαι σ’αυτό. Η έξοδός σου από το αδιέξοδο του χρόνιου άγχους βασίζεται ακριβώς στον τρόπο με τον οποίο μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτά που σου συμβαίνουν.

Τώρα το ξέρεις ότι πολλοί άνθρωποι έχουν το ίδιο πρόβλημα και υποφέρουν σιωπηλά, νιώθοντας ντροπή και ενοχές και  κρατώντας κρυφό το πρόβλημα.

Το άγχος συνδέεται με τραύματα που κουβαλάς από παιδί,  με όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή σου, αλλά κυρίως με τη δική σου στάση απέναντι σε αυτά.

ΜΙΛΗΣΕ! ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Μέσα από τη σχέση σου με αγαπημένα πρόσωπα θα διαχειριστείς επωφελώς το άγχος σου. Μην απομονώνεσαι! Η απομόνωση θα επιτείνει τη θλίψη σου. Αναγνώρισε τα συναισθήματά σου και αγκάλιασέ τα. Μοιράσου τα συναισθήματά σου επικοινωνώντας, δημιουργώντας σχέσεις.

Το χρόνιο άγχος όταν κυριεύει τη ζωή σου με σωματικά ενοχλήματα δεν σε αφήνει να απολαύσεις τη ζωή.   

Πρέπει να ξέρεις ότι: Η διαχείριση του άγχους είναι μια δεξιότητα που μπορείς να τη μάθεις είτε μέσα από την προσωπική σου διαχείριση είτε με τη βοήθεια της θεραπείας.

«Κάνε την ειρήνη του νου προτεραιότητά σου και οργάνωσε τη ζωή σου γύρω από αυτήν»