Μια αληθινή ιστορία
Εικοσιπέντε χρόνια μετά….επιστρέφοντας με μνήμες
Καθώς στις μέρες μας η διαδικτυακή επικοινωνία είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη όπως και πολλοί άλλοι παλιοί ασθενείς μου, έτσι και ο Σωτήρης Σ. με αναζήτησε μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και ξανασυναντηθήκαμε. Κοίταζα τη φωτογραφία του και αναγνώρισα τα μεγάλα μάτια του με το ζωηρό βλέμμα και το χαμόγελό του. Ήταν ένας εύσωμος προ έφηβος τότε, ένας νέος ενήλικας τώρα. Ασφαλώς τον θυμόμουν καλά, όπως και όλα τα πρόσωπα εκείνης της περιόδου. Στο μήνυμα που μου έστειλε: « Κυρία Βάσω! Ο Σωτήρης είμαι. Με θυμάστε;». «Αχ βρε Σωτήρη!», απάντησα κι ένιωσα να εκσφενδονίζομαι βαθιά μέσα στο χρόνο ξεδιπλώνοντας τις μνήμες, εκείνες που καταλύουν τη σιωπή.
Προχωρώντας πίσω άρχισα να αναβιώσω κατανυκτικά μέρα τη μέρα. Ο πρώτος δύσκολος καιρός είναι αυτός που παραμένει ολοζώντανος και αναλλοίωτος μαζί με όλα τα γεγονότα και τα πρόσωπα που τον σημάδεψαν. Πότε πέρασαν είκοσι πέντε χρόνια; Ξαναγυρίζω σε κείνη τη Δευτέρα του Ιούλη που ξεκινούσε η επίσημη ένταξή μου στο χώρο της Παιδιατρικής Ογκολογίας. Το ενδιαφέρον μου, που έγινε αγάπη άσβεστη είχε ξεκινήσει μια δεκαετία πριν από τα χρόνια της ειδικότητας αλλά και της εξειδίκευσής. Κάνει ζέστη κι εγώ ιδρώνω ακόμη περισσότερο καθώς χτυπώ την πόρτα και μπαίνω στο γραφείο των γιατρών. Χαμογελώντας αμήχανα γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις. Είναι φανερό πως πρόκειται για έναν χώρο με πολλές ιδιαιτερότητες, με άριστη όμως οργάνωση. Εκείνο το πρώτο μεσημέρι που επέστεφα στο σπιτικό μου ξέχασε που πάρκαρα το αυτοκίνητό, εκεί στα στενά της πυκνοκατοικημένης περιοχής που βρίσκεται το Νοσοκομείο.
Έτσι ξεκίνησα. Είδα πολλά, άκουσα άλλα τόσα εκείνο το δύσκολο καλοκαίρι. Όμως ήθελα τόσο πολύ να ενταχθώ, να ενσωματωθώ. Εκείνο το απαιτητικό καλοκαίρι ξεκίνησαν οι ουσιαστικές διδαχές πάνω στις έννοιες της αγάπης και της προσφοράς που σφράγισαν τη ζωή μου. Τι να πρωτοθυμηθώ και ποιούς; Γεγονότα και άνθρωποι είναι ‘’ φυλακισμένοι’’ στην ψυχή μου παντοτινά. Άλλωστε αυτοί με έχουν μυήσει στο να αφουγκράζομαι, να μιλάω με τα μάτια, να έχω μια αγκαλιά ανοιχτή!
Ο Αύγουστος είναι ο κατ’ εξοχήν μήνας που οι πάντες και τα πάντα παίρνουν άδεια. Ήμουν από εκείνους που απέμειναν στην άδεια πόλη και στο νοσοκομείο, προσπαθώντας να ανταποκρίνομαι σε κάθε κάλεσμα με χαμόγελο κι αισιοδοξία. Εκείνο το πρωινό της 6ης Αυγούστου, ‘’του Σωτήρος’’, μια αίσθηση αναστάτωσης πλανιόταν στο χώρο. Ένας 13χρονος ασθενής, μωαμεθανός από τη Θράκη επρόκειτο να βαπτιστεί Χριστιανός. Ήταν ένας ανεπτυγμένος έφηβος, ψηλός και ευτραφής με τα σκούρα χρώματα της ράτσας του, κόκκινα μάγουλα και μεγάλα μελαγχολικά μάτια. Η μητέρα μιας ασθενούς μας θα γινόταν η πνευματική του μητέρα. Το μυστήριο τελέστηκε στο εκκλησάκι που βρίσκεται στο προαύλιο του ιδρύματος και το όνομα του νεοφώτιστου, Σωτήρης. Καθώς όλες εκείνες τις μέρες εφημέρευα, έπρεπε να μιλήσω με το Σωτήρη και την οικογένειά του και να τον προετοιμάσω για το δύσκολο χειρουργείο της επόμενης μέρας. Ο ασθενής μας είχε εκτεταμένο οστεοσάρκωμα μηρού και ήταν απαραίτητο να υποβληθεί σε ακρωτηριαστική επέμβαση. Περίμενα με αγωνία τον συνάδελφο ορθοπεδικό και την παιδοψυχίατρο για την επίσημη – δύσκολη ενημέρωση και συναίνεση. Θυμάμαι συγκλονισμένη εκείνη τη δραματική συζήτηση, τις διευκρινιστικές ερωτήσεις , την οδυνηρή συναίνεση του ζωηρού έφηβου που μέσα από τα δάκρυά του πίστευε και ικέτευε για τη ζωή του. Η παιδοψυχίατρος που το επόμενο πρωί τον συνόδεψε στο χειρουργείο, θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο στις μετέπειτα μετεγχειρητικές, δύσκολες και επώδυνες μέρες. Υπήρξε το άτομο που βοήθησε τον ασθενή να αποδεχθεί σταδιακά την απώλεια του μέλους του και να πιστέψει στις δυνάμεις του και στη ζωή. Από το πλευρό του βέβαια δεν είχε λείψει ούτε στιγμή η μάνα του, η κυρία Μαρία, νεοβαφτισμένη κι αυτή. Ήταν μια πληθωρική γυναίκα με πλούσια μαύρα μαλλιά, μεγάλα καστανά μάτια που όταν προσαρμόστηκε στο χώρο, γνωρίστηκε με τους υπόλοιπους γονείς, συμπαραστεκόταν με αγάπη και στιβαρότητα όπου υπήρχε ανάγκη, σκόρπιζε το δυνατό της γέλιο αλλά και τα δάκρυά της με την ίδια ευκολία και διάβαζε τα μελλούμενα στον καφέ.
Εκείνες οι μέρες του Αυγούστου, μέρες έντασης, ήταν γεμάτες γεγονότα. Ο Σωτήρης και η οικογένειά του χρειαζόταν την ειλικρίνεια και την πλήρη αποδοχή από μέρους μου για να με εμπιστευτούν. Όταν ξεκίνησαν και προχώρησαν οι απαραίτητες επιθετικές χημειοθεραπείες, όλα εξελίχτηκαν γι αυτόν χωρίς σημαντικές παρενέργειες. Τους μήνες της νοσηλείας του καταφέραμε να αναπτύξουμε μια στενή σχέση εμπιστοσύνης και αγάπης. Τα απογεύματα των εφημεριών μου, με περίμενε στο θάλαμό του, το 213, με πλατύ χαμόγελο για να κουβεντιάσουμε και να παίξουμε ηλεκτρονικά παιγνίδια στα οποία εκείνος με μύησε. Πέρασε ο καιρός, τελείωσε η θεραπεία του, οι επανέλεγχοι έδειχναν ότι η νόσος νικήθηκε.
Ο Σωτήρης μεγάλωσε, έμαθε να ζει με το τεχνητό του μέλος και σταδιακά σταμάτησε να επικοινωνεί μαζί μας. Και τώρα είναι εδώ μπροστά μου, ένας ευγενικός, καλοβαλμένος νεαρός άνδρας, αγνώριστος που παρά τις δυσκολίες, τις αντιξοότητες, προχώρησε. Αγκαλιαστήκαμε, δακρύσαμε, μου είπε πως πάντα θυμάται και θα θυμάται κι εμένα και όλους, όμως δε θέλει να έρχεται στο Τμήμα γιατί οι μνήμες τον πονάνε και τον φοβίζουν. Είναι ανθρώπινο και απόλυτα αποδεκτό το να μη θέλεις να επιστρέφεις σε αναμνήσεις και γεγονότα που στοίχειωσαν τη νιότη σου. Τώρα είναι γεμάτος όνειρα και τόλμη να τα κάνει αληθινά. Χαμογελούσα συγκινημένη καθώς τον άκουγα να μου λέει περήφανος πως ολοκλήρωνε τις μουσικές σπουδές του. Του είπα με τη σειρά μου πως πάντα θα χαίρομαι μαθαίνοντας τα νέα του. Μάλιστα του έδωσα το προσωπικό μου τηλέφωνο για να επικοινωνήσει μαζί μου αν θέλει αλλά πιστεύω πως δεν θα το κάνει. Αποχαιρετώντας με, μου είπε σιγανά: « ήσασταν το στήριγμά μου». Δύσκολα συγκράτησα τα δάκρυά μου καθώς του ευχήθηκα να είναι πάντα καλά, δυνατός , ονειροπόλος, αισιόδοξος και με πίστη στον εαυτό του να συνεχίζει το ταξίδι του μέσα στη ζωή.
Το αφήγημα, τούτο επίκαιρο σήμερα 15 Φεβρουαρίου ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ, είναι αφιερωμένο σε όλους τους ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ αυτούς που αγωνίζονται και εκείνους που έδωσαν τον αγώνα τους, καθώς και στις οικογένειές τους.
