«Πάντα μ ’αρέσει να περπατώ στη βροχή, έτσι κανένας δεν μπορεί να με δει που κλαίω» (Τσάρλι Τσάπλιν)

Αγαπώ τη λυτρωτική βροχή! Να περπατώ και να τη νιώθω να πέφτει στο πρόσωπό μου, να τη μυρίζω στον άνεμο ή να ταξιδεύει το βλέμμα μου  στις σταγόνες της, όπως τώρα, που τις βλέπω να χορεύουν στα τζάμια σιγομουρμουρίζοντας.

Ακούγοντας το σιγανό τραγούδι της, η σκέψη ελεύθερη αναρωτιέται: Πόσο αλλάζουμε μέσα στο χρόνο, μέσα στη διαλεκτική αρμονία της φύσης; Αλλάζουμε μόνο στην όψη, αλλάζουμε αληθινά, ή μήπως η ψυχοσύνθεσή μας παραμένει ίδια κι απαράλλακτη μέσα στο διάβα των εποχών; Μονάχα τα βιώματα και οι εμπειρίες βοηθούν στην άμβλυνση των ”κακών κειμένων” μέσα από την προσπάθεια ενδοσκόπησης  και αυτογνωσίας.

Στο ξύπνημα της πρώτης νιότης λαχταράμε να μεγαλώσουμε, να προχωρήσουμε, να κυνηγήσουμε το όνειρο, να φθάσουμε…. Ύστερα περνάνε τα χρόνια και η ψυχή αρχίζει να τρέφεται από τις μνήμες του χθες . Ύπουλα επικεντρώνεται στο παρελθόν, μηρυκάζοντας τις ομορφιές και τις ασχήμιες του. Κάποιες στιγμές σκέφτεται το «αύριο» συνήθως πεσιμιστικά, ώστε να αγνοεί το παρόν. Όμως, το χθες, έφυγε ανεπίστρεπτα. Το μέλλον ποιός  το γνωρίζει; Μονάχα το τώρα είναι παρόν!

Η βροχή χτυπώντας το τζάμι, μου υπενθυμίζει το εδώ και το τώρα. Την παρούσα στιγμή, το βροχερό απριλιάτικο σούρουπο, την ήρεμη απλότητα του χώρου, το άρωμα του ζεστού καφέ…..

Και ασφαλώς: «Ζούμε με συναισθήματα, όχι με τις ώρες του ρολογιού. Τον χρόνο πρέπει να τον μετράμε με τους χτύπους της καρδιάς μας». Με σταθερή θέση και στάση ας συνεχίσουμε το δρόμο μας, αφού «όλα είναι δρόμος».

Κοιτάζω το τρυφερό ροζ του όμορφου τριαντάφυλλου, καθώς τα σύννεφα κατεβαίνουν χαμηλά, κάνοντας τούτη την πόλη ακόμα πιο γκρίζα. Όμως το τραγούδι της βροχής συνεχίζεται και μπλέκεται με της νότες της αγαπημένης μου μελωδίας  «Rain», των Simple Tree.