Μιλώντας για τον έρωτα
«…οι εραστές ανασταίνουν την αιωνιότητα» ( Αλίσια Γκιραγκοσιάν)
Χειμωνιάτικο απομεσήμερο. Με τον αδύναμο ήλιο να μας χαϊδεύει γλυκά. Επιστρέφοντας από έναν μεγάλο περίπατο, στην προσπάθειά μου να συλλάβω τον παλμό της πόλης, παρατηρούσα όλους αυτούς, νέους/γέρους και παιδιά που απολάμβαναν τη γλυκιά λιακάδα του Φλεβάρη στην παραλία. Το βλέμμα μου ξαφνικά έπεσε πάνω τους. Καθόταν εκεί μπροστά μου κι αγνάντευαν τη θάλασσα. Ένα ζευγάρι νεαρό, τρυφερά αγκαλιασμένο. Δυο νέοι άνθρωποι κοινότυποι, όμως τα νιάτα τους δίνανε σφρίγος και λάμψη. Εκείνη μικρούλα, είκοσι και κάτι, λεπτούλα, φαινόταν μικρόσωμη, με μακριά/σκούρα μαλλιά. Φορούσε τζιν και γαλάζιο άνορακ. Δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη, ήταν το «κορίτσι της διπλανής πόρτας». Εκείνος ψηλότερος, με φαρδιές πλάτες, κοντά/ μαύρα μαλλιά και μοντέρνο μουσάκι. Φορούσε μπλε παντελόνι φόρμας, άσπρη φούτερ και αθλητικά παπούτσια. Ένα κοινότυπο νεαρό ζευγάρι, που η στάση του σώματός τους μαρτυρούσε πως οι ψυχές τους εξέπεμπαν στο ίδιο μήκος κύματος. Εκείνος την κρατούσε τρυφερά στην αγκαλιά του, εκείνη είχε αφεθεί σε μια γλυκιά ρέμβη. Δεν μιλούσαν, έγερναν ο ένας προς το μέρος του άλλου, ακουμπούσαν απαλά και μιλούσαν τα μάτια τους. Δεν χρειαζόταν λόγια. Αρκούσαν δυο χέρια για να πουν όλα εκείνα που δεν έλεγαν τα χείλη. Τα χείλη τους που κάποια στιγμή ενώθηκαν. Έμοιαζε να είναι ολόκληρος ο κόσμος του εκείνη. Έμοιαζαν σαν να υπάρχουν μονάχα οι δυο τους και ο φτερωτός έρωτας, ο παμπόνηρος. Οι ερωτευμένοι έχουν το συναίσθημα της παντοδυναμίας. Νιώθουν πως είναι όμορφοι μέσα σ’ έναν όμορφο κόσμο. Γιατί ο έρωτας δεν φημίζεται για τις επικλήσεις του στη λογική. Κοίταζα τη θάλασσα να λαμπυρίζει, το καράβι αντίπερα και τους δυο ερωτευμένους, ψιθύρισα στον εαυτό μου: « υπάρχει τίποτε πιο όμορφο από τούτη την εικόνα;» κι αναρωτήθηκα:
Τι είναι ο έρωτας; Είναι η έκφραση της ψυχής. Το βάλσαμο που απαλύνει τον πόνο, διώχνει το φόβο, εκφράζει την αγάπη.
Πως να ξεκινήσεις να μιλάς για τον έρωτα; Τον έρωτα, που «ο νόμος της ζωής διδάσκει πως είναι η ευχή του διαβόλου ή η κατάρα του Θεού», όπως έγραψε ο Καραγάτσης. Και όπως λένε οι σοφοί, είναι το συγκλονιστικό συναίσθημα που απομακρύνει τον άνθρωπο από τον φόβο του θανάτου. Ο έρωτας /l’amour, αντιμέτωπος με το θάνατο/la mort. Στον έρωτα και στο θάνατο είμαστε αποφασιστικά μόνοι. Οι ερωτευμένοι μέσα από το πάθος ξεπερνούν τα όρια της ύπαρξης, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να ξεπεράσουν τον φόβο του θανάτου. Είναι γλυκόπικρος ο έρωτας, σε τσακίζει, σε ισοπεδώνει αλλά σε βοηθάει να ξεχάσεις τη θνητότητά σου.
Τις περισσότερες φορές η ακατάπαυστη αναζήτηση του έρωτα, σε οδηγεί στο να ερωτευτείς ένα άτομο όπως εσύ το έχεις πλάσει. Ερωτεύεσαι αυτό που σου λείπει και καθώς ζούμε στην εποχή του ανικανοποίητου, ζητιανεύεις τον έρωτα. Ερωτεύεσαι την εικόνα του άλλου. Όχι αυτό που είναι στην πραγματικότητα, αλλά αυτό που εσύ δημιούργησες στην φαντασία σου. Ερωτεύεσαι λοιπόν τον έρωτα, που η ιδέα του είναι πιο ισχυρή από την εικόνα του.
«Έρωτας με την πρώτη ματιά»! Αμοιβαίος απόλυτα. Δύο άνθρωποι συναντιούνται, κοιτάζονται, γοητεύονται/μαγεύονται από μια εικόνα, όχι από την πραγματικότητα. Ερωτεύονται αυτό που θέλουν να ερωτευθούν.
Πονάει πολύ ο έρωτας, ακόμα κι αν είναι πλατωνικός, μονομερής, ανεκπλήρωτος. Ακόμα κι αν είναι ανυπεράσπιστος, πονάει, δεσμεύει, κυριεύει, επιτρέπει κι αποτρέπει. Παραμένει η ισχυρή δύναμη της ζωής. Αυτή η δύναμη που μάχεται το χρόνο και καταλύει τα πάντα..
«Ο έρωτας, όνομα ουσιαστικό, πολύ ουσιαστικό, ενικού αριθμού, γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού, γένους ανυπεράσπιστου, πληθυντικός αριθμός ανυπεράσπιστοι έρωτες…», έγραψε η Κική Δημουλά.
Ο έρωτας ο άτιμος, ο άταχτος πληγώνει, λαβώνει, ισοπεδώνει αλλά κινεί τα πάντα. Όλοι τον επιθυμούν. Τυχεροί όμως εκείνοι που καταφέρνουν να τον μεταμορφώσουν στην ΑΓΑΠΗ!
Μάθε κι εσύ να «ερωτεύεσαι» μέσα στην ΑΓΑΠΗ! Αγάπη λογική, ήρεμη, λιγότερο υπερβολική. Αυτό το ευγενές συναίσθημα που επιτρέπει σε δυο ανθρώπους να συνεχίζουν να ζουν όμορφα μαζί. Να εκφράζονται με τη γλώσσα της αγάπης, συνεχίζοντας να χτίζουν, να δημιουργούν, να σέβονται ο ένας τον άλλο, να αγαπιούνται. Να χρειάζεται μονάχα ένα βλέμμα για ν ’αναγνωρίσουν την χαρά ή τον πόνο. Ένα χέρι να σφίξουν στα δύσκολα, μια ζεστή αγκαλιά. Γιατί στην αληθινή ΑΓΑΠΗ «ένα κι ένα κάνουν ένα» ( Ζ.Π.Σάρτρ)
Η αγάπη δεν κατέχει, ούτε κατέχεται γιατί αρκείται στην αγάπη. « Κι όταν σε καλεί ακολούθησέ την».
14 Φλεβάρη 2024 – Βάσω Σίδη
